هیچکاک

فیلم های قدیمی نمی بینم و به همین خاطر اکثر فیلم های هیچکاک ندیده ام. تعدادی فیلم کوتاه و dial m for murder ,rear windowرو دیده ام دیگه چیزی یادم نیس.از اصول هیچکاک شنیده ام که هر فیلمی باید یه عنصر مرموز داشته باشه که معلوم نشه چیه ولی کل داستانو احاطه کنه .

(خطر اسپویل)

انتظاری که از فیلم پنجره عقبی داشتم خیلی بالا بود . هم تعریفشو شنیده بودم هم نمره اش خیلی بالاعه . اما فیلم برایم خسته کننده و یکنواخت بود. طوری که همون دفعه اولی که چمدون رو دیدم گفتم واصحه که داره بدن تکه تکه شده جابجا می کنه . همین .

به همین خاطر صبر کردم تا پایان فیلم شاید با یه اتفاق هیجان انگیز غافلگیر شم اما اینطور هم نبود:( خیلی ساده و روان بود . فیلم بنظرم حتی دنبال اراعه حرف جدید یا بیان نظری درباره کار استوارت نبود . از اونجایی می گم که آخرش به خوبی و خوشی فیلم تموم شد. در واقع حس می کنم فیلمای هیچکاک به راحتی خودشونو لو میدن . حتمن قتل انجام شده ٬به بازیگر منفی پرداختنه نمی شه . در واقع تو فیلماش نقش منفی فیلم رو به دست نمی گیره و اینطوری نیس که ازش خوشت بیاد. به همین خاطر تردید وجود نداره و علاقه درونی نسبت به کاراکتر منفی به وجود نمیاد . کاراکتر مثبت هم که اهمیتی نداره وقتی نقش منفی بزرگ نباشه.

شاید هم این که می گم قابل حدس بود درست نباشه ٬ چون ایده تکه تک کردن مقتول واسه من دیده شده اس و برای کسی که ندیده باشه شاید جالب باشه . من فیلم بیگ هیرو رو که میدیدم درجا حدس زدم که تهش آدم بده همون پروفسوره اس ٬‌چون اولش خوب نشونش میده بعد مدت زیادی غایب میشه و آخرش معلوم میشه کیه . مثل فیلم هندی ! اما اکقرن به این توجه نکردن و مواجهه با آدم بده به نظرشون جالب بود.

می تونه دلیلش این باشه که موقع دیدن فیلم زیادی سعی می کنم حدس بزنم چی می شه!