در مذمت همه چیز!
به دنبال چیزهای مختلف میگردیم. وقت هایی که بهمون فرصتی داده میشه، برای یافتن چیزهای بهتر، از آن ها بهره نمی گیریم. ما همیشه داریم خودمان رو فریب می دهیم. با حرف هایی مثل موفقیت و پیشرفت!
این چیزیه که از بیرون هر روز بهمون گفته میشه: به کارت علاقه داشته باش! با انگیزه از صبح تا شب کار کن! بهمون میگن که تو برای کار فرما کار نمی کنی تو برای خودت داری کار می کنی. این ها همه شون حرف مسخره اس.
دنیای واقعی چیز دیگه ایه. ما تو آرامش نشستیم و درباره رضایت از زندگی حرف میزنیم. مردم واقعی، اون بیرون دارند شبانه روز کارهایی که ما حتی حاضر نیستیم به زبان بیاریم رو برای ما انجام میدن. این ها همه ش نتیجه چرخه است. اگه واقعی نگاه کنیم همین میشه. تعداد اندکی دسترسی به منابع دارند و بقیه کل عمرشون در خدمت بقیه هستند.
اما آیا این باعث میشه که خوشحال نباشیم؟ اگه از یه مقدار خاصی بیشتر به هر چیزی فکر کنی ، بی معنی میشه. فکر کردن هیچ وقت پایان نداره. ما از روی فکر کردن تصمیم نمی گیریم. ما همیشه تصمیممون رو از قبل گرفته ایم. فقط به خودمون القا می کنیم که این انتخاب نتیجه خود ماست!
بیاییم از دید فردی نگاه نکنیم. اگر از دید کلی به جامعه انسان نگاه کنیم چه فرقی با جامعه هشت پاها داریم؟ مثلا یک هشت پا اگر از هشت پاها کم بشود در درد کلی ما اثری می گذارد؟ آیا در چیزی که هشت پاها به آن خواهند رسید تفاوتی ایجاد می کند. نه. من فکر می کنم اینطور نیست! مثلا حتی اگر نیوتن هم نبود دیر یا زود قضایای نیوتن به اسم اولد تون منتشر می شد. در واقع به نظرم عامل تصادفی در جهان خیلی موثر تر از انتخاب ها و تلاش های ماست.
عنوان این مطلب از کجا می آید؟
حقیقت اینه که ما خودموون رو می فروشیم! هر کسی به روش مختلفی. این چیز بدی نیست. اما چیزی که نباید فراموش بشه اینه که همه چیز اتفاقی بوده است. ما چیزی برای افتخار کردن نداریم.
